19 maart 2020

Voorzichtig schuifelde ze achter haar rollator richting de supermarkt. Ze was laat dit keer. Niet dat ze normaal zo heel erg vroeg gaat, maar dit keer moest ze wel erg lang wachten op de thuiszorg. Ach, die meiden hebben het razend druk. Ze klaagt er niet over. Zo snel komt ze ook niet op gang 's morgens. Ze is bepaald geen achttien meer. Dat merkt ze wel.

Maar goed, de thuiszorg is geweest en nu kan ze dan eindelijk naar de supermarkt. En dat is hard nodig. Zelfs het wc-papier is bijna op. Naar de supermarkt dus. Eigenlijk vindt ze het ook wel een uitje. Je spreekt nog eens iemand. Je kunt er ook koffie drinken. En thuis zit je maar de hele dag uit je raam te staren. Zeker in deze vreemde tijden. Nee, ze had er geen hekel aan.

Inmiddels was ze de schuifdeuren van de supermarkt gepasseerd. Het was druk, merkte ze. Veel drukker dan normaal.

Een voor een werkte ze haar lijstje af. Maar toen ze bij de melk kwam, zag ze dat alles op was. Nou, dat is vreemd, dacht ze. Die is nooit op. Ze vroeg aan een medewerker of er nog melk was. Nee, mevrouw, alles is op.

Toen liep ze maar richting het toiletpapier, dat was immers hard nodig. Bij het schap aangekomen waar normaal de toilettrollen lagen opgestapeld gaapte nu een grote leegte. Even knipperde ze met haar ogen. Geen toiletrol te bekennen, enkel lege schappen. Beelden uit de oorlog flitsten door haar hoofd. Maar het is toch geen oorlog? Ja dat virus. Maar de minister-president had duidelijk gezegd dat we niet hoefden te hamsteren? En dan dit! Weer naar een medewerker. Nee, mevrouw, alles is op.

Toen ze vervolgens ook geen potje erwten en wortels vond en ook geen blikje met groenten en zelfs de diepvriesgroenten op waren, schrok ze. Wat nu?

Met dat ze hierover stond te denken, passeerde een keurige mevrouw, duidelijk van kerkelijke huize, haar. In haar stampvolle karretje zaten talloze potjes en blikjes en de pakken toiletpapier tuimelden bijna haar karretje uit. "Mevrouw", vroeg ze, "mag ik u wat vragen? Zou ik misschien een pak wc-papier van u mogen?"  De mevrouw keek haar aan of ze haar zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan en liep zwijgend door. Toen kwam er een meneer langs gekleed in een mooi pak, ook zijn karretje vol. Nou die zal toch wel gehoor geven aan haar vraag. Maar de meneer zag en hoorde haar niet eens. Hij was druk aan het bellen. Ze vroeg het nog even aan een jonge vrouw die ze wel kende. Maar nee: "Ik zou u graag willen helpen hoor, maar ik heb kinderen thuis lopen. Dan weet je het wel he, mevrouw."

Nou dat wist ze niet. Ze had geen kinderen. En met het ouder worden, maakte dat het er voor haar niet gemakkelijker op. Teleurgesteld en droevig liep ze naar buiten. De vrouw die de straatkrant aan het verkopen was zag haar en vroeg: "Wat is er met u, mevrouw?" Toen vertelde ze haar verhaal. Ze wist even niet wat ze nu moest doen. "Wacht maar", zei de straatkrantverkoopster. Ze rommelde even in haar tas en haalde er twee wc-rollen en een potje groenten uit. "Die had ik vanochtend vroeg al gekocht. Alstublieft, neem maar mee. Nee, nee, ik hoef er niets voor te hebben."

Meer informatie:
ds. G.C. Bergshoeff
033-277 13 77
dsb@hervormdscherpenzeel.nl

Terug naar de vorige pagina

Terug naar het nieuwsoverzicht